Iedereen wil wel werken in de Euroborg
Onder de hoofdtribune van de Euroborg, het geweldige stadion van FC Groningen, is de werkruimte van de Cosis Groep FC Groningen. Vijftien voetbalfans werken elke dag op een plek waar er wel honderd zouden willen werken. Want wie wil er niet elke dag bij zijn of haar favoriete voetbalclub rondlopen?
Het is de dag na FC Groningen-Sparta, een wedstrijd die door de FC gelukkig met 2-0 is gewonnen. Dat is beter voor de sfeer in de werkruimte op de maandagochtend. Want er werken bijna uitsluitend ‘diehard’ FC fans bij Cosis FC Groningen. Mirijam Vinke en Christian Hofstee werken er als begeleider. Mirijam: “Het is inderdaad geweldig om hier te werken. De sfeer is uitstekend en omdat je elkaar elke dag tegenkomt is het contact met alle personeel van FC Groningen ook uitstekend.
De servicegroep is al sinds 2003 actief. Toen nog in het oude FC Groningen stadion Het Oosterpark. Daar zijn ze begonnen, eerst nog zonder eigen werkruimte, met eigenlijk hetzelfde werk als we nu nog doen. We doen voornamelijk opruim- en schoonmaakwerk. We maken de stoeltjes in het stadion schoon, vegen en dweilen de vloeren, legen de prullenbakken en verzorgen de trappenhuizen. En dat moet allemaal binnen veertien dagen schoon, want dan is meestal de volgende thuiswedstrijd. En als er twee weken achter elkaar thuis wordt gespeeld werken we gewoon dubbel zo hard.”
Het ontmoeten van de spelers was een grote meerwaarde
De meeste van de FC Groningen-mannen werken al jaren via NOVO en Cosis bij de club en zijn zeer zelfstandig. Ze weten allemaal hun wegen en hun taken wel binnen het stadion en kennen alle ins en outs. Sommigen vinden het ook leuk om rondleidingen te geven en kunnen dat heel goed. Mirijam: “Wat wel erg jammer is, is dat we de spelers bijna niet meer zien. Een tijdje geleden was het fitness honk van de selectiespelers naast onze werkruimte en kwamen de spelers vaak even binnen lopen en dat was erg gezellig. Nu trainen de spelers op sportcomplex Corpus den Hoorn, een stuk verderop in de stad. We zouden het erg leuk vinden om ook daar aan de slag te gaan, maar dat lukt niet met vervoer en dat is erg jammer. Het ontmoeten van de spelers en de staf was wel een grote meerwaarde en zorgde ook voor veel dynamiek, al werd de boel ook wel eens erg op de kop gezet. Per wedstrijd kunnen we een aantal vrijkaarten krijgen, maar een paar jongens hebben gewoon een seizoenkaart. Eerlijk gezegd heb ik de schurft aan voetbal, maar dat is alleen maar goed. Ik word niet afgeleid door allerlei voetbalbijzaken. En de mannen houden me echt wel op de hoogte van de uitslagen.”
Suarez op de stoep
Jeroen werkt al vanaf het allereerste begin bij FC Groningen: “Ik heb er zelfs voor gezorgd dat we een van de grootste sponsors binnen hebben gehaald. We waren bij een bijeenkomst in het stadion en ik stond bij een groepje moppen te vertellen. De directeur van Essent stond daar ook bij en hij zei: “Als er zulke leuke mensen werken bij FC Groningen wil ik wel hoofdsponsor van de club worden.” Robbert Klaver, de huidige commercieel directeur sprak me daar laatst nog op aan. Dat ik zeer waardevol voor de club ben. Ik mis de spelers ook wel. Ik ben wel eens voor de grap vastgebonden in de fitnessruimte door Zeefuik. En ook bekende spelers als Chery en Kappelhof kwamen soms de hele boel op de kop zetten. Mirijam zegt altijd tegen ons dat we geen schuine moppen of racistische moppen mogen vertellen, maar als die spelers binnen kwamen deden ze niet anders. Spelers kwamen ook wel eens bij ons hun verjaardag vieren. Dan kwamen ze met taart binnen en dan was het groot feest. Team manager Theo Huizinga kwam aan het begin van het seizoen nog wel eens oude shirts en trainingspakken uitdelen. Dan was het een run op de spullen van de beroemdste spelers. Een van de aller beroemdste spelers is Luis Suarez die nu bij FC Barcelona speelt. Hij is wel eens bij mij thuis geweest. Hij woonde bij mij in de buurt en kwam een shirtje brengen. Toen hij bij mij binnen kwam zei hij dat mijn kamer groter was dan het huis van zijn moeder in Uruguay. Dat is wel een eer dat zo iemand gewoon bij mij voor de deur stond.”